Θα σας διηγηθώ ένα γεγονός που μπορεί να σας φανεί κάπως αστείο αλλά είναι σοβαρό με ένα γενικότερο νόημα.
Ένα μεσημεράκι στην Αθήνα, καθώς πορευόμουν προς το ωδείο αμέριμνα, είδα ξαφνικά 3 παιδιά να ξεπροβάλουν από μία γωνία κρατώντας ψεύτικα όπλα.Η ηλικία τους πρέπει να ήταν κάπου στα 12 (γνώριζα το ένα εκ των τριών).Η στάση τους και το σχέδιο βάση του οποίου προχωρούσαν και έλεγχαν την περιοχή θύμιζε πολύ στρατιωτικές ταινίες και ταινίες κατασκοπίας κυρίως αμερικανιές.Συνέχισα να τους παρακολουθώ και τελικά συμπέρανα πως θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν ηθοποιοί αφού είχαν ενσαρκωθεί στο ρόλο του στρατιώτη κυριολεκτικά.Αντιμετώπιζαν τα πάντα γύρω τους ως ένα πεδίο μάχης. Βλέποντας τους γελούσα από μέσα μου αλλά πλάκα στην πλάκα είναι πολύ σοβαρό!
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως κάτι τέτοιο δεν είναι φυσιολογικό.Ο πόλεμος είναι από τα χειρότερα γεγονότα (αν όχι το χείριστο) αλλά αυτά τα παιδιά και πολλά άλλα το εκλαμβάνουν ως παιχνίδι.Βέβαια πολλοί από εμάς έχουμε παίξει με όπλα αφού κάποτε γίναμε και εμείς θύματα της τηλεόρασης, της βίας και των διαθέσεων των βιομηχανιών.(και οι περισσότεροι συνεχίζουμε να είμαστε...)Σε τελική ανάλυση,ύστερα από λίγο καιρό βομβαρδισμού λανθασμένων προτύπων και γεγονότων από πολλά μέσα, ταυτιζόμαστε με τα πρότυπα αυτά και χάνουμε την ελεύθερη σκέψη μας, τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου