Ευτυχώς ζούμε σε μιά δημοκρατική πόλη.
Σε μιά πόλη που οι σκούπες και οι ξυλοδαρμοί αποτελούν καθημερινότητα.
Σε μια πόλη που οι περιπολίες των κάθε λογής μπάτσων αυξάνονται, σε μια πόλη που έχει γεμίσει με κάμερες, σε μια πόλη που οι πλατείες αδειάζουν από ζωή και γεμίζουν με φασίστες, μπάτσους και μαφιόζους.
Ζούμε σε μια πόλη που περιοχές του κέντρου της έχουν γίνει ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε μια πόλη που παρέες τραμπούκων βγαίνουν και κυνηγάνε μετανάστες εργάτες, σε μία πόλη που κυριαρχεί ο φόβος.
Ευτυχώς ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος.
Σε ένα κράτος που κάνει στρατιωτικές ασκήσεις διαχείρισης ταραχών και κατάληψης του κέντρου, σε ένα κράτος που οπλίζει το νομικό και κατασταλτικό του οπλοστάσιο για να αντιμετωπίσει τον πλυθησμό του.
Σε ένα κράτος που για να ορθοποδήσει πρέπει να μας κάνει φθηνούς, να μας υποτιμήσει και να μας ωθήσει στην εξαθλίωση, σε ένα κράτος στο οποίο όλο και περισσότεροι περισσεύουν, που η επιβίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών θεωρείται αντιπαραγωγική.
Σε ένα κράτος που θα επιβιώσει μόνο αν επικρατήσουν κάθε λογής κανίβαλοι, μόνο αν στραφούμε ο ένας ενάντια στον άλλο, μόνο αν για την εθνική ενότητα θυσιάσουμε την εργασία μας, την αξιοπρέπεια μας, τη ζωή μας και το διπλανό μας.
Σε ένα κράτος που ψάχνει μανιωδώς αποδιοπομπαίους τράγους και τους βρίσκει στο πρόσωπο του μετανάστη, του απεργού, της πουτάνας.
Ευτυχώς ζούμε σε μιά δημοκρατική κοινωνία.
Σε μια κοινωνία που ανέχεται τα μικρά και μεγάλα πογκρόμ εναντίων των μεταναστών εργατών, σε μια κοινωνια που ξυπνάει και σκούζει όταν σηκώνουν κεφάλι, όταν απεργούν, όταν διεκδικούν, όταν τριγυρνάνε στους δρόμους, όταν πετάνε πέτρες, όταν σπάνε τα τείχη της απομόνωσης τους.
Σε μιά κοινωνία που στην ύπαρξη των μεταναστών βλέπει μόνο ένα πρόβλημα είτε αυτό λέγεται πρόβλημα υγείας είτε πρόβλημα εγκληματικότητας και απαιτεί από το κράτος να δώσει λύσεις συμβάλλοντας έτσι στην παρανομιμοποίηση και καταστολή του πιο υποτιμημένου κομματιού της τάξης μας.
Σε μία κοινωνία που τα μέλη της ακόμα και τώρα προσπαθούν να εμφανιστούν ως έλληνες, ως πατριώτες, ως πολίτες, ως οτιδήποτε άλλο εκτός από εργάτες.
Σε μια κοινωνία που έκανε το μπάτσο επάγγελμα και τον εργάτη ντροπή, σε μια κοινωνία που έκανε μεγαλειώδεις εθνικές συγκεντρώσεις και που η συντριπτική της πλειοψηφία απείχε από οποιαδήποτε συλλογικό ριζοσπάστικο αγώνα που δεν αφορούσε μόνο την πάρτη της.
Σε μιά κοινωνία που ξεπούλησε την ταξική της συνείδηση στα κωλόμπαρα, τα μπουρδέλα και τα χρηματιστήρια.
¨Οποιος πιστεύει πως ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι να επιλέγει να αγνοεί πως ο φασισμός καλπάζει γύρω μας, να προσπαθεί να σώσει τον κώλο του εις βάρος των άλλων, να αγνοεί το στομάχι του και να ψηφίζει μια φορά στα τέσσερα χρόνια, να ξέρει πως δεν έχει πολλά περιθώρια ακόμα.
¨Οσο δεν συνειδητοποιούμε πως τα τσογλάνια που σηκώνουν το χέρι τους πάνω σε μετανάστες με τις πλάτες των μπάτσων και με αναλογία δέκα προς ένα δε θα διστάσουν αύριο να το σηκώσουν και ενάντια στον άστεγο, τον άνεργο και όποιον είναι αδύναμος. Όσο δεν συνειδητοποιούμε πως οι σχεδιασμοί που στρέφονται ενάντια στα πιο αδύναμα κομμάτια της τάξης μας θα στραφούν και σε εμάς. Όσο δεν συνειδητοποιούμε πως το μέλλον που ονειρεύονται τα αφεντικά χτίζεται πανω στα πτώματα μας και πως ο μόνος αξιοπρεπής δρόμος είναι η οργάνωση και η σύγκρουση μαζί τους τόσο θα κατρακυλάμε όλοι μαζί στη βαραρότητα.
