Αντιφασιστική σκηνή από παλιά ταινία....:P

Ένα πείραμα...μία μεγάλη αλήθεια

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».
Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
…Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει ‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.
Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010. Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν.

Αντιφασιστική πορεία 1η Σεπτεμβρίου 17:00 Μοναστηράκι

Βιώνουμε το τελευταίο διάστημα την πιο εφιαλτική φάση της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου: τη δαιμονοποίηση, την εγκληματοποίηση και τα πογκρόμ εναντίον των πιο υποτιμημένων κομματιών της κοινωνίας. Η επίσημη πολιτική του κράτους όπως εφαρμόζεται με την εκστρατεία "Ξένιος Ζευς", τη δίωξη οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, την εκκένωση καταυλισμών τσιγγάνων αλλά και τη δημόσια διαπόμπευση αγωνιστών συμπληρώνεται από τα παρακρατικά τάγματα ασφαλείας των φασιστών με τις εκατοντάδες δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών και την πρόσφατη δολοφονία του νεαρού Μαροκινού στις 12 Αυγούστου.
Εδώ και αλλού, η καπιταλιστική κρίση καθώς οξύνεται σπρώχνει όλο και μεγαλύτερο μέρος των ντόπιων και μεταναστών προλετάριων στην εργασιακή αχρηστία/εφεδρεία και την εξαθλίωση. Η υποτίμηση της εργασίας, ο ασφυκτικός έλεγχος και η απαξίωση της ζωής επιβάλλεται οργανωμένα σε εκατομμύρια προλετάριους. Η εκστρατεία δαιμονοποίησης και εγκληματοποίησης στοχεύει στη μετατροπή του διάχυτου κοινωνικού φόβου αλλά και της οργής που πηγάζει από την κρίση σε φόβο, απάθεια ή "κανιβαλισμό" εναντίον των πιο περιθωριοποιημένων κοινωνικών κομματιών. Στα ρατσιστικά παραληρήματα που κατακλύζουν το δημόσιο χώρο συναντιούνται οι περισσότερες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος και των media με τους δηλωμένους φασίστες και όλοι αυτοί με τον διάχυτο κοινωνικό φόβο.
Με το πρόσχημα του αποτρόπαιου βιασμού και κακοποίησης της 15χρονης κοπέλας στην Πάρο από έναν Πακιστανό άνδρα, κάποιες φασιστικές ιντερνετικές περσόνες και ομάδες καλούν το Σάββατο σε κεντρικό σημείο της πόλης με στόχο να ενισχύσουν τη ρατσιστική ρητορική που προσδίδει στερεοτυπικά στους μετανάστες την ιδιότητα του εξ ορισμού εγκληματία για να δικαιολογήσουν τις άγριες επιθέσεις και τα λιντσαρίσματα. Επιχειρούν έτσι να τοποθετηθούν στο δημόσιο χώρο με το πρόσχημα μιας δήθεν ευαισθησίας σε σχέση με το συγκεκριμένο συμβάν η οποία φαντάζει από γελοία έως εξοργιστική καθώς προέρχεται από τους ίδιους τους υπερασπιστές της πατροπαράδοτης πατριαρχικής συνθήκης που πατάει πάνω στα γυναικεία σώματα.

Ο αγώνας ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία και τα αστυνομικά πογκρόμ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος. Ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς που θέλουν να μας επιβάλλουν, όλοι και όλες μαζί "ντόπιοι" και μετανάστες προλετάριοι αγωνιζόμαστε αυτοοργανωμένα για έναν κόσμο χωρίς κράτος και αφεντικά, χωρίς σύνορα και εκμετάλλευση, χωρίς τις ιεραρχίες, τη βία και τους καταναγκασμούς της πατριαρχίας.

 

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΠΟΓΚΡΟΜ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ 

Διοργάνωση:αντιφασίστες-αντιφασίστριες

 

 

 

 

 

Για την καμπάνια της Χρυσής Αυγής

Το "δώρο" των αναρχικών για τα 60 χρόνια της Βασιλίσσας της Αγγλίας στο θρόνο

Στην περιοχή του κάστρου του Εδιμβούργου, όπου την προηγούμενη μέρα η πόλη με 21 κανονιοβολισμούς συμμετείχε στον εορτασμό των 60 χρόνων της βασίλισσας Ελισάβετ στο θρόνο, αναρχικοί ύψωσαν τη μαυροκόκκινη στη θέση της βρετανικής.

Στο κτίριο στο οποίο σηκώθηκε η σημαία στεγάζονται τα κεντρικά της Τράπεζας της Σκωτίας με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δυσκολία του εγχειρήματος λόγω των δρακόντειων μέτρων ασφαλείας.

Πηγή: https://athens.indymedia.org/

Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν κατά του ΝΑΤΟ στους δρόμους του Σικάγου

Κάτω από ένα λαμπρό ήλιο οι ακτιβιστές κατέκλυσαν τους σχεδόν άδειους δρόμους του ιστορικού κέντρου, πλαισιούμενοι από ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας που ήταν είτε ήταν πεζοί είτε επέβαιναν σε ποδήλατα ή άλογα.

Στους διαδηλωτές, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα πολλών οργανώσεων μεταξύ των οποίων και το κίνημα Occupy, δεν επιτράπηκε να πλησιάσουν στο συνεδριακό κέντρο όπου συνεδριάζουν μέχρι τη Δευτέρα οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των 28 χωρών-μελών του ΝΑΤΟ και των χωρών που συμμετέχουν στην επιχείρηση στο Αφγανιστάν.

"Θέλουμε ειρήνη", εξήγησε η Ισαμπέλ Ολίβια, μια 18χρονη μαθήτρια που κρατούσε ένα κόκκινο πανό που έγραφε "Όχι στο ΝΑΤΟ". "Δαπανούν περιουσίες στους πολέμους αντί για την παιδεία... Κι εμείς δεν μπορούμε να πάμε στο πανεπιστήμιο γιατί είναι πολύ ακριβό".

Ο Κέβιν Κάνιγκαμ, ένας ξυλουργός από το Σικάγο, κρατούσε έναν χαρταετό που είχε πάρει από μια διαδήλωση που είχε οργανωθεί την προηγουμένη από το ΝΑΤΟ. Είχε γράψει "πετάτε χαρταετούς, όχι τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη".

Σύμφωνα με αυτόν τον πατέρα δύο παιδιών, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να διαλυθεί και τα χρήματα από τους φόρους να δαπανώνται στην υγεία και την παιδεία.

Προκειμένου να φιλοξενήσει τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, το Σικάγο έθεσε το κέντρο της πόλης υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και ορισμένοι δρόμοι έκλεισαν στην κυκλοφορία .

   
Πηγές: http://athens.indymedia.org/ 
          http://www.babylonia.gr/

5η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία Κυριακή 13 ΜΑΗ

Η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία δεν είναι άλλη μια, μεγαλύτερη σίγουρα, ποδηλατόβολτα. Είναι η κορυφαία συλλογική πράξη διεκδίκησης της ποδηλατικής κοινότητας για το αυτονόητο: μια αξιοπρεπή ποιότητα ζωής στις πόλεις μας, που θα βασίζεται στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τις μετακινήσεις. Το ποδήλατο, σε συνδυασμό φυσικά με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μπορεί να συμβάλλει στην κατεύθυνση αυτή. Η σημερινή κατάχρηση του αυτοκινήτου είναι αποδεδειγμένα καταστροφική τόσο για τον άνθρωπο όσο και για το περιβάλλον. Ως εκ τούτου κάθε πολιτική που συμβάλλει ή διατηρεί την κατάχρηση αυτή μας βρίσκει αντίθετους.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ανθρώπινες πόλεις με αναβάθμιση συγκοινωνιών - κατασκευή ποδηλατόδρομων - πεζοδρομήσεις
Η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία πραγματοποιείται σε περίπου 30 πόλεις της Ελλάδας ταυτόχρονα
Συμβουλές για την διευκόλυνση όλων μας

• Είναι βασικό να έχουμε το ποδήλατο σε καλή κατάσταση καθώς και να κρατάμε σαμπρέλα και τρόμπα κατάλληλη για το ποδήλατό μας
• Επίσης σωστό ρουχισμό, προστασία από τον ήλιο και νερό
• Κινούμαστε αργά, με ρυθμό που να μπορούν να ακολουθούν όλοι
• Καταλαμβάνουμε όλες τις λωρίδες κυκλοφορίας στο ρεύμα που κινούμαστε, χωρίς να εισερχόμαστε στο αντίθετο ρεύμα
• Στην κεφαλή της πορείας ποδηλάτες με διακριτικά γιλέκα θα κατευθύνουν και θα κρατούν το ρυθμό της Ποδηλατοπορείας, ενώ θα συνεννοούνται τηλεφωνικά με ποδηλάτες στο ενδιάμεσο και στο τέλος, για τη διατήρηση της συνοχής της πορείας
• Δεν τρέχουμε μπροστά από την κεφαλή της Ποδηλατοπορείας αλλά αποφεύγουμε να μένουμε και πίσω
• Φροντίζουμε για την ασφάλειά μας και των γύρω μας. Δεν κάνουμε ακροβατικά και επικίνδυνους ελιγμούς. Μην ξεχνάτε ότι πολλοί μπορεί να είναι αρχάριοι ποδηλάτες, η δικιά σου σούζα μπορεί να κάνει τον διπλανό σου να πέσει, μην το ρισκάρεις
• Οι πιο έμπειροι μεριμνούν για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας στα πλάγια κλείνοντας τις διασταυρώσεις και αποφεύγοντας με κάθε θεμιτό τρόπο να δημιουργηθούν κενά και να εισέλθουν μηχανοκίνητα στο σώμα τη Ποδηλατοπορείας
• Συμπεριφερόμαστε με ευγένεια σε οδηγούς, πεζούς και συμποδηλάτες, αποφεύγοντας διαπληκτισμούς
• Φροντίζουμε στο πέρασμά μας να μην αφήνουμε σκουπίδια
• Η Ποδηλατοπορεία σε χρειάζεται! Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να βοηθήσεις τους διοργανωτές. Πριν από την εκκίνηση μπορείς να προσφέρεις τη βοήθειά σου στο τραπεζάκι, όλο και κάπου θα την αξιοποιήσουμε: στο μοίρασμα των φυλλαδιων για τους συμμετέχοντες και για τους περαστικούς, στο κλείσιμο των κάθετων δρόμων (αυτό δεν απαιτεί συνενόηση), βοηθώντας τους άλλους συμμετέχοντες (το συνεργείο μερικές φορές δεν τους προλαβαίνει όλους), δίνοντας τον οβολό σου (γιατί η διοργάνωση έχει και τα έξοδά της)

Στο πίσω μέρος της πορείας θα υπάρχουν:

• Γιατρός και νοσηλευτές με κουτί πρώτων βοηθειών και διακριτικό σήμα
• Συνεργεία επισκευής ποδηλάτων για τα απρόοπτα

Καλό πετάλι!!!
(Οι Ποδηλατ-ισσ-ες συναντιούνται κάθε 1η Τετάρτη του μήνα,8:00 μμ, στο στέκι των Φίλων του Ποδηλάτου. Για περισσότερες πληροφορίες κλικ!)

Πού βαδίζουμε?

Ευτυχώς ζούμε σε μιά δημοκρατική πόλη.
Σε μιά πόλη που οι σκούπες και οι ξυλοδαρμοί αποτελούν καθημερινότητα.
Σε μια πόλη που οι περιπολίες των κάθε λογής μπάτσων αυξάνονται, σε μια πόλη που έχει γεμίσει με κάμερες, σε μια πόλη που οι πλατείες αδειάζουν από ζωή και γεμίζουν με φασίστες, μπάτσους και μαφιόζους.
Ζούμε σε μια πόλη που περιοχές του κέντρου της έχουν γίνει ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε μια πόλη που παρέες τραμπούκων βγαίνουν και κυνηγάνε μετανάστες εργάτες, σε μία πόλη που κυριαρχεί ο φόβος.

Ευτυχώς ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος.
Σε ένα κράτος που κάνει στρατιωτικές ασκήσεις διαχείρισης ταραχών και κατάληψης του κέντρου, σε ένα κράτος που οπλίζει το νομικό και κατασταλτικό του οπλοστάσιο για να αντιμετωπίσει τον πλυθησμό του.
Σε ένα κράτος που για να ορθοποδήσει πρέπει να μας κάνει φθηνούς, να μας υποτιμήσει και να μας ωθήσει στην εξαθλίωση, σε ένα κράτος στο οποίο όλο και περισσότεροι περισσεύουν, που η επιβίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών θεωρείται αντιπαραγωγική.
Σε ένα κράτος που θα επιβιώσει μόνο αν επικρατήσουν κάθε λογής κανίβαλοι, μόνο αν στραφούμε ο ένας ενάντια στον άλλο, μόνο αν για την εθνική ενότητα θυσιάσουμε την εργασία μας, την αξιοπρέπεια μας, τη ζωή μας και το διπλανό μας.
Σε ένα κράτος που ψάχνει μανιωδώς αποδιοπομπαίους τράγους και τους βρίσκει στο πρόσωπο του μετανάστη, του απεργού, της πουτάνας.

Ευτυχώς ζούμε σε μιά δημοκρατική κοινωνία.
Σε μια κοινωνία που ανέχεται τα μικρά και μεγάλα πογκρόμ εναντίων των μεταναστών εργατών, σε μια κοινωνια που ξυπνάει και σκούζει όταν σηκώνουν κεφάλι, όταν απεργούν, όταν διεκδικούν, όταν τριγυρνάνε στους δρόμους, όταν πετάνε πέτρες, όταν σπάνε τα τείχη της απομόνωσης τους.
Σε μιά κοινωνία που στην ύπαρξη των μεταναστών βλέπει μόνο ένα πρόβλημα είτε αυτό λέγεται πρόβλημα υγείας είτε πρόβλημα εγκληματικότητας και απαιτεί από το κράτος να δώσει λύσεις συμβάλλοντας έτσι στην παρανομιμοποίηση και καταστολή του πιο υποτιμημένου κομματιού της τάξης μας.
Σε μία κοινωνία που τα μέλη της ακόμα και τώρα προσπαθούν να εμφανιστούν ως έλληνες, ως πατριώτες, ως πολίτες, ως οτιδήποτε άλλο εκτός από εργάτες.
Σε μια κοινωνία που έκανε το μπάτσο επάγγελμα και τον εργάτη ντροπή, σε μια κοινωνία που έκανε μεγαλειώδεις εθνικές συγκεντρώσεις και που η συντριπτική της πλειοψηφία απείχε από οποιαδήποτε συλλογικό ριζοσπάστικο αγώνα που δεν αφορούσε μόνο την πάρτη της.
 Σε μιά κοινωνία που ξεπούλησε την ταξική της συνείδηση στα κωλόμπαρα, τα μπουρδέλα και τα χρηματιστήρια.

¨Οποιος πιστεύει πως ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι να επιλέγει να αγνοεί πως ο φασισμός καλπάζει γύρω μας, να προσπαθεί να σώσει τον κώλο του εις βάρος των άλλων, να αγνοεί το στομάχι του και να ψηφίζει μια φορά στα τέσσερα χρόνια, να ξέρει πως δεν έχει πολλά περιθώρια ακόμα.

¨Οσο δεν συνειδητοποιούμε πως τα τσογλάνια που σηκώνουν το χέρι τους πάνω σε μετανάστες με τις πλάτες των μπάτσων και με αναλογία δέκα προς ένα δε θα διστάσουν αύριο να το σηκώσουν και ενάντια στον άστεγο, τον άνεργο και όποιον είναι αδύναμος. Όσο δεν συνειδητοποιούμε πως οι σχεδιασμοί που στρέφονται ενάντια στα πιο αδύναμα κομμάτια της τάξης μας θα στραφούν και σε εμάς. Όσο δεν συνειδητοποιούμε πως το μέλλον που ονειρεύονται τα αφεντικά χτίζεται πανω στα πτώματα μας και πως ο μόνος αξιοπρεπής δρόμος είναι η οργάνωση και η σύγκρουση μαζί τους τόσο θα κατρακυλάμε όλοι μαζί στη βαραρότητα.

Κείμενο του Θερσίτη που μιλάει για τη δολοφονία δυο Αλβανών εργατών από ένα σκατόμυαλο Ράμπο που τα ΜΜΕ αποφάσισαν να τα περάσουν στα ψιλά.


                        Όταν σπέρνεις τον κοινωνικό κανιβαλισμό, θύματα θα θερίσεις

Ένας δολοφόνος γιος μπάτσου, παρασέρνει και τραυματίζει θανάσιμα με το αυτοκίνητό του έναν αλβανό εργάτη και επιστρέφει στο σημείο μετά από λίγο για να πυροβολήσει στο κεφάλι και να σκοτώσει εν ψυχρώ έναν άλλον αλβανό εργάτη αλλά και να τραυματίσει έναν ακόμη από το Πακιστάν. Το γεγονός αυτό που σε κάποιους θυμίζει σκηνή από ταινία περιπέτειας – αν όχι αμερικάνικη πραγματικότητα – έγινε το πρωί της 29 Απριλίου στο Μενίδι, ένα χιλιόμετρο από την Αμυγδαλέζα την ίδια μέρα που άνοιξε το στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους μετανάστες. Όταν κυβερνητικές και υπουργικές εξαγγελίες καθιστούν ανθρώπους “παράνομους” και “λαθραίους”. Όταν σιχαμένοι απάνθρωποι λογιστικοποιούν τις ζωές και στρέφουν ολόκληρη την κοινωνία ενάντια σε μετανάστες και μειονότητες, οπλίζουν τα κούφια μυαλά και τα χέρια αυτόκλητων δολοφόνων. Και τους δημιουργούν την πεποίθηση πως μπορούν να τριγυρνούν μέσα στην πόλη κάνοντας τους σερίφηδες και σκοτώνοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ένα τέτοιο γεγονός θα είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων αν στην θέση των δύο εργατών ήταν "ντόπιοι". Τώρα όμως πέρασε στα ψιλά, γιατί είναι αλήθεια πως για την κυρίαρχη ρητορεία οι ζωές των “ξένων” δεν έχουν και τόσο σημασία. Μετέωροι στη δική τους πραγματικότητα χρειάζεται να υπομένουν από τις καθημερινές προσβολές μέχρι και τον θάνατο. Και αν τα ΜΜΕ έκαναν για μία ακόμη φορά την καθιερωμένη τους χυδαία συγκάληψη, μια μεγάλη μερίδα της τοπικής κοινωνίας που αγανακτεί στα κανάλια για την “αυξημένη εγκληματικότητα” και την “υποβάθμιση και το έγκλημα που θα φέρει το στρατόπεδο συγκέντρωσης”, που κλείνει δρόμους και κάνει πορείες “για το μέλλον των παιδιών της”, δεν βρίσκει τίποτα να πει για το πραγματικό έγκλημα και το κατακόκκινο αίμα που χύθηκε στη γειτονιά της...γιατί ακριβώς, αντιλαμβάνεται την ευθεία προβολή των διαμαρτυριών της πάνω στους “πρωταγωνιστές” του “ατυχούς πριστατικού”, την λεπτή ευθεία γραμμή που συνενώνει τις “αγωνίες” της με το χυμένο “αλλοδαπό” αίμα. Οι κυρίαρχοι δημιουργούν τις προϋποθέσεις για καθημερινές δολοφονίες. Στήνουν το σκηνικό της νομιμοποίησης της βίας σε βάρος των μεταναστών και “ενθαρύνουν” ανθρωποφαγικές εφορμήσεις. Είμαστε όλοι εμείς όμως υπεύθυνοι να διατηρήσουμε την αντίσταση στον κοινωνικό εκφασισμό και στον κρατικό ολοκληρωτισμό. Είναι τα δικά μας δόντια που σφίγγουν από οργή, είναι τα δικά μας μάτια που δακρύζουν από θυμό. Και είναι από τα δικά μας χέρια που δεν θα γλυτώσουν οι κάθε λογής ασπάλακες, από τους μπάτσους  που με απάθεια απαντούν πως δεν χρειάζεται να μας κάνει εντύπωση το περιστατικό, από τις κουφάλες του ΛΑΟΣ που ζητούν νομιμοποίηση της οπλοκατοχής, τα φασισταριά που επιδίδονται σε πογκρόμ κατά των μεταναστών, τον κάθε κομάντο υπουργίσκο που κάνει καριέρα πάνω σε ψυχές εξαθλιωμένων ανθρώπων, τον καθένα που προβάλλει την υποτίμηση των ζωών μας σαν λύση για έξοδο από την κωλοκρίση τους. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ   http://thersitis.espiv.net/

Συμπόνια και στοργή στη Χρυσή Αυγή!

Συνάντηση με ένα αληθινό Κέντραυρο της Σενεγάλης

Εξάρχεια,καθημερινή,βράδυ.

Έχω βγει για να συναντήσω κάποιους-ες φίλους-ες αλλά και να περπατήσω σε μία ζωντανή,αυθεντική και θα συμπλήρωνα ελπιδοφόρα γειτονιά της Αθήνας.

Αργά πια,αποχωρίζομαι την παρέα που επιστρέφει στην κανονικότητα.

Ευκαιρία λοιπόν για μία περιπλάνηση στα δρομάκια,στα πάρκα και φυσικά στους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους-απελευθερωμένους χώρους.

Στέκομαι στην είσοδο του Nosotros, 

έναν από τους χώρους αυτούς,δίπλα στην πλατεία Εξαρχείων.

Διαβάζω και χαζεύω αφίσες και έντυπα.

Ξεκολλώ από έναν πίνακα το αφισάκι που είχα βάλει 

πριν κανά μήνα για την αντιρατσιστική συναυλία στην Καλλιθέα.

Κάποια στιγμή ακούω "Φίλε,φίλε!"

Γυρνάω.

Βλέπω έναν σκουρόχρωμο με κοντό τζιβάτο να κατεβαίνει τις σκάλες του Nosotros.

-Όλα καλά; ρωτάει.

-Μια χαρά.

Προσπαθεί απλά να μου διαχωρίσει το όλα καλά από το μια χαρά.

Μπερδευόμαστε λίγο αλλά τελικά το βρίσκουμε.

Τον ρωτά και εγώ αν "όλα καλά".-"Καθόλου,για κανέναν"

Συλλογίζομαι την απάντησή μου "μια χαρά-όλα καλά".

Μου εξηγεί λίγο.

Τον ρωτάω:-Πώς σε λένε;

-Κένταυρος.

Εκπλήσσομαι. -Κένταυρος;;

-Ναι,Κένταυρος.Εσένα;

-Στέλιο.

-Χάρηκα

-Και εγώ πολύ.

Δίνουμε τα χέρια.

Μου λέει πως τον αφήνουν να πίνει ελεύθερα στο Nosotros.

Έχει γνωρίσει και έναν από εκεί."Μπαίνω.Ρωτάω αν μπορώ να πιω λίγο και μου απαντάει:Άσε με να πάω στην κοπέλα μου που ρωτάς κιόλας!"

Μου ζητάει κατιτίς άμα έχω.

Ψάχνω.Κάτι βρίσκω τελικά και του δίνω.

Δε θέλω να φύγει.Χαίρομαι πολύ την παρέα του.

Δε φεύγει.Αρχίζει να μου μιλάει,με αρκετά καλά ελληνικά,για την ηθική ενός απόρου.

"...Ζητάς εδώ,εκεί και άμα έχουν σου δίνουν.Δεν σκοτώνεις,δεν κλέβεις,δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει ο άλλος από πίσω.Οικογένεια,υποχρεώσεις,προβλήματα..." (Κάποια από τα λόγια του)Τώρα μιλάει πότε ελληνικά πότε αγγλικά.

Τον βολεύουν τα αγγλικά και δείχνω να καταλαβαίνω οπότε συνεχίζει στα αγγλικά.

Αφερούμαι κάπως και δεν προσέχω ακριβώς

τι μου λέει.

Αφερούμαι γιατί προσέχω αυτόν τον Κένταυρο που στέκεται αντίκρι μου.

Απορροφιέμαι στη ζωή του,στη στιγμή αλλά και σε αυτά τα τόσο απλά και συνάμα αυθεντικά λόγια.

"We are all family"

Αυτά  που όταν ειπώνονται, μπαίνουν κατ'ευθείαν στην καρδιά δημιουργώντας μία αίσθηση πραγματικής ανθρωπιάς.Τώρα είμαι άνθρωπος,πριν ήμουν κάτι άλλο....

Μου λέει στα αγγλικά πως πρέπει να είμαστε ένας για όλους και όλοι για έναν,ο καθένας δίπλα στον άλλον.Ακούω τη φράση: "World Revolution"

Δίκιο έχει.Είναι τόσο απλό.Μονάχα η αλληλεγγύη χρειάζεται και τα πάντα είναι εφικτά...

Αρκτετή ώρα τον ακούω με δάκρυα στα μάτια.
Θα με πάρουν κυριολεκτικά τα κλάματα.

Κοιτιόμαστε στα μάτια.

Σταματά.

Ανοίγω τα χέρια μου.

Αγκαλιαζόμαστε.

Μένουμε έτσι για λίγο.

Τι αίσθηση.Είναι κάτι μαγικό;Ή τόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί οι άνθρωποι ;

-Από πού είσαι; τον ρωτάω.

-Σενεγάλη

Μιλάει για τη Σενεγάλη,τον τόπο που μεγάλωσε.
Μιλάει ακόμα για τον υπόλοιπο κόσμο
που νομίζει πως μόνο η ομάδα ποδοσφαίρου είναι...

(Από αιματηρές διαδηλώσεις ενάντια στις συνθήκες ζωής φτώχειας στη Σενεγάλη)

Τον νιώθω όμως πως βιάζεται.

Ξαναδίνουμε τα χέρια.Αποχαιρετιζόμαστε.

-Χάρηκα πολύ! μου λέει.

-Και εγώ πάρα πολύ!

-Θα τα ξαναπούμε. 

(Και εγώ το ελπίζω Κένταυρε.Εις το επανιδείν) 

OTE PLUS: διαλογή ανθρώπων

8.10π.μ. Κατεβαίνω από το μετρό Ακρόπολης. Όλα καλά, έφτασα αρκετά νωρίτερα. Κατευθύνομαι προς την Αθ. Διάκου. Θα βρω εύκολα το ξενοδοχείο; Περπατάω μες το κρύο και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μέρος ενός πλήθους ανθρώπων, γύρω στα 50 άτομα, που όλοι βγήκαμε απʼ το ίδιο τρένο. Κάποιοι κρατάνε μπλοκ και κομπιουτεράκι. Περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να μιλάμε και νιώθω όλο και πιο σίγουρη ότι πηγαίνουμε στο ίδιο σημείο. Θα το βρω σίγουρα, σκέφτομαι. Το πλήθος μαζί με εμένα φτάνει στο ξενοδοχείο. Γύρω στα 30 άτομα είναι έξω και καπνίζουν. Κάτι μου λέει ότι κι αυτοί «δικοί μου» είναι. Το πλήθος μπουκάρουμε μέσα και ενσωματωνόμαστε σε ένα άλλο που κινείται δεξιά προς ακαθόριστο σημείο. Πηγαίνουμε κι εμείς χωρίς να ρωτήσουμε. Μας περιμένει μια χλιδάτη αίθουσα, με μεγάλες δερμάτινες πολυθρόνες, επιχρυσωμένους καθρέφτες, περίτεχνα τραπεζάκια και εκλεκτές πλάκες στο πάτωμα. Ποια νοσηρά μυαλά σκέφτηκαν να μας φέρουν εδώ, σκέφτομαι, στο Royal Olympic, ξενοδοχείο πέντε αστέρων… Τι εξυπηρετεί η υπογράμμιση αυτή της αντίθεσής μας με όλη αυτή την πολυτέλεια; Γιατί γύρω μου βλέπω μόνο φτωχούς ανθρώπους, κυρίως νέους κάτω από 30, με κόκκινες ακόμα μύτες, πολυφορεμένα παλτό και ταλαιπωρημένα παπούτσια. Επικρατεί σιωπή. Λίγοι μόνο μιλάνε μεταξύ τους. Υπάρχει άγχος.

8.30π.μ. Αρχίζει η αναγνώριση στοιχείων. Περισσότεροι από 200 άνθρωποι κατευθυνόμαστε προς τους ελεγκτές. Είναι ιδέα μου ότι σπρωχνόμαστε; Τελικά μπαίνουμε στην αίθουσα εξέτασης. Καθόμαστε ανά δύο σε δέκα σειρές των 20 περίπου γραφείων. Είμαστε μάλλον παραπάνω από 200! Συμπληρώνουμε τα στοιχεία μας σε μια φόρμα και αρχίζει η επικεφαλής της εξεταστικής επιτροπής να εκφωνεί από το μικρόφωνο: « Πρόκειται για εξετάσεις επιλογής προσωπικού στελέχωσης τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ. Θα εξεταστείτε στην αριθμητική, σε ερωτήσεις αντίληψης και στη γνώση αγγλικών. Όποιος παραβεί τους κανονισμούς θα αποβληθεί». Δε λέει βέβαια αυτό που ψιθυρίζεται: ότι έστειλαν βιογραφικό 30.000 άνθρωποι, ότι από αυτούς επέλεξαν 8.000 και ότι εμείς σήμερα είμαστε μόνο ένα μέρος αυτών. Ότι όσοι πετύχουν στις εξετάσεις, θα περάσουν από προσωπική συνέντευξη κι αν τα καταφέρουν και σʼ αυτό, θα μπορέσουν να γίνουν τηλεφωνητές και τηλεφωνήτριες, δουλεύοντας 4ωρο, 6ωρο ή 8ωρο εποχιακοί ή και αορίστου χρόνου.


9.30π.μ. Έχουμε 20 λεπτά να απαντήσουμε σε ένα μεγάλο όγκο ερωτήσεων. Το τεστ κατανόησης είναι πάνω σε μικρά κείμενα που εξυμνούν εταιρείες, διαφημιστικά κόλπα, επιχειρηματικές ιδέες και την εργασία γενικότερα, ενώ συνοδεύονται από προτάσεις που πρέπει να χαρακτηρίσουμε με: Σωστό-Λάθος-Δεν μπορώ να απαντήσω με βάση το κείμενο. Moυ φαίνονται περίεργες. Ένας γύρω στα 40, ξεσπάει: «τι απαντήσεις είναι αυτές; Μοιάζουν όλες ίδιες» οπότε η επικεφαλής τρέχει προς το μέρος του φωνάζοντάς του επιτακτικά: «ησυχάστε κύριε» και καταφέρνει αμέσως να τον ησυχάσει. Και όλοι βυθιζόμαστε και πάλι στα γραπτά μας. Η αριθμητική είναι ασκήσεις πάνω σε πωλήσεις, επιτυχίες προώθησης προϊόντων, ποσοστά, μπόνους –για να τα εμπεδώνουμε ευθύς εξαρχής… Και είναι πολλές. Αδύνατο να προλάβω. Και υποτίθεται ότι τα μαθηματικά είναι το δυνατό μου χαρτί… Η διπλανή μου έχει αρχίσει να ξεφυσάει. Τέλος χρόνου.

10.00π.μ. Αρχίζει το τεστ αγγλικών. Προσπαθώ, ενώ μας εξηγούν τους κανόνες, να πω στη διπλανή μου, αν κολλήσω να με βοηθήσει, μιας που είπε ότι ξέρει τέλεια αγγλικά, αλλά μου κόβει απότομα την κουβέντα. Έπρεπε να το περιμένω. Εδώ μέσα ο «θάνατός σου η ζωή μου». Όταν η επικεφαλής τελειώνει με τις οδηγίες, συμβαίνει το αναπάντεχο: η διπλανή μου φανερά μετανιωμένη μου λέει απολογητικά ότι μπορώ να δω ό,τι θέλω απʼ το γραπτό της και μου ζητάει επίμονα συγγνώμη. Κι άλλη ειρωνία ή δεν είναι τυχαίο; Το κείμενο στα αγγλικά μιλάει για τον τεηλορισμό και τη θεωρία του Φορντ για τους εργάτες. Ένα ερώτημα αναφέρει: σύμφωνα με τον Φορντ τι είναι αυτό που θέλουν οι εργάτες: να κάνουν τη δουλειά τους εύκολα ή να παίρνουν περισσότερα λεφτά; Μπαίνω στον πειρασμό να δώσω δική μου απάντηση. Η Μ., δίπλα μου, πάλι ξεφυσάει και με δυσκολία απαντάει στις ερωτήσεις.

10.20π.μ. Απελευθερωνόμαστε. Η διαλογή ανθρώπων ολοκληρώθηκε. Προσπαθώ να παρηγορήσω την Μ.. Δεν τα πήγε καθόλου καλά. Όπως κι εγώ. «Ούτε για τηλεφωνήτρια δεν κάνω γαμώτο» μου λέει. Μπροστά μας και πίσω μας δυο τύποι κοκορεύονται ότι ήταν γελοίο το τεστ, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις κι άλλες τέτοιες αηδίες που στενοχωρούν ακόμα περισσότερο την Μ.


10.30 π.μ. Είμαστε στο μετρό με την Μ. Συζητάμε για την κοινή μας εμπειρία και αφήνουμε επιτέλους το θυμό μας να εκφραστεί. Μου λέει ότι ντρέπεται πολύ όταν τη ρωτάνε τι δουλειά κάνει κι εκείνη λέει «τίποτα». Συνεχίζουμε την κουβέντα και το νιώθω, ξαναβρίσκουμε σιγά σιγά και πάλι τους εαυτούς μας. Χωρίζουμε, λέγοντας η μία στην άλλη ότι το πιο ωραίο ήταν ότι συναντηθήκαμε.


Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα ψάχνοντας για δουλειά. Ένα μόνιμο άγχος για την δύσκολη επιβίωση, οι προσωπικές υποχωρήσεις για μια θέση σε κάτεργο να διαπλέκονται και να θολώνουν την πιο βαθιά πεποίθηση: ότι όλα πρέπει να πάνε στο διάολο. Εκεί όπου ένα χαιρέκακο χαμόγελο θα μπει στη θέση των σφιγμένων χειλιών.




Πηγή:http://thersitis.espiv.net/

Ταινία μικρού μήκους...

http://diakoptes.blogspot.com/

Νομοσχέδιο ACTA=Η φίμωση του διαδικτύου

David Graeber : Είσαι αναρχικός-η; Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει

Η μετάφραση που έχω κάνει είναι χωρίς επιμέλεια, οπότε όπως πάντα να συγχωρέσετε την όποια χοντράδα. Ο  Ντέιβιντ Γκράεμπερ είναι ένας από τους πλέον γνωστούς ανθρωπολόγους της γενιάς του, και για τη πρωτογενή έρευνα που έκανε στο νησί της Μαγαδασκάρης αλλά και για την πολιτική του δράση ως αναρχικός στο κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης της τελευταίας δεκαετίας. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Γέηλ από όπου και εκδιώχθηκε λόγω της πολιτικής του δράσης. Τώρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθς του Λονδίνου. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του:“Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας”και “Κίνημα , Βία , Τέχνη και Επανάσταση” ,  από τις ελευθεριακές εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, ενώ ετοιμάζονται το “Τέλος των Πρωτοποριών” και το “Το Χρέος : Τα πρώτα 5.000 χρόνια” το οποίο είναι και το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο είναι απλά εκπληκτικό. Μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη του Ντέιβιντ Γκράεμπερ από το 2010, όταν ήρθε στην Ελλάδα : ΕΔΩ

Είσαι αναρχικός-η ; Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει

Του David Greaber

Πιθανώς να έχεις ήδη ακούσει ένα-δυο πράγματα για τους αναρχικούς και τι υποτίθεται ότι πιστεύουν. Το πιθανότερο είναι πως ότι έχεις ακούσει είναι ανοησίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή ότι είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Στη πραγματικότητα τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι αναρχικοί είναι απλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να συμπεριφέρονται με εύλογο τρόπο χωρίς να τους το επιβάλουν. Είναι μια πολύ απλή σκέψη. Μα είναι μια που οι πλούσιοι και δυνατοί έβρισκαν πάντοτε πολύ επικίνδυνη.

Στην πιο απλή μορφή τους τα αναρχικά πιστεύω καταλήγουν σε δύο βασικές υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι, υπό κανονικές συνθήκες, όσο λογικά και αξιοπρεπή τους επιτρέπεται να είναι και μπορούν να οργανώνουν τον εαυτό τους αλλά και τις κοινότητες τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πουν το πως. Η δεύτερη είναι ότι η εξουσία διαφθείρει. Περισσότερο απ΄όλα, ο αναρχισμός σημαίνει απλά να έχεις το κουράγιο να παίρνεις τις αρχές της κοινής ευπρέπειας, με τις οποίες όλοι ζούμε, και να τις ακολουθείς μέσα από τα λογικά συμπεράσματα τους. Όσο παράξενο και αν φαίνεται, στα πιο σημαντικά πράγματα είσαι ήδη αναρχικός-ή, απλά δεν το συνειδητοποιείς.

Ας αρχίσουμε παίρνοντας μερικά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή.

• Αν υπάρχει μια γραμμή για να ανέβεις σε ένα λεωφορείο με πολύ κόσμο, περιμένεις τη σειρά σου και αποφεύγεις να ανοίξεις δρόμο με τον αγκώνα σου, ακόμα και όταν δεν υπάρχει τριγύρω αστυνομία;

Αν απάντησες “ναι”, τότε είσαι συνηθισμένος να συμπεριφέρεσαι σαν αναρχικός-η!

Η πιο βασική αναρχική ιδέα είναι η αυτο-οργάνωση: η υπόθεση ότι τα ανθρώπινα όντα δεν χρειάζονται να απειλούνται με διώξεις για να είναι ικανά να φτάσουν σε λογική κατανόηση το ένα με το άλλο ή να συμπεριφερθούν μεταξύ τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Όλοι πιστεύουν ότι είναι ικανοί να συμπεριφέρονται εύλογα από μόνοι τους. Αν σκέφτονται ότι οι νόμοι και η αστυνομία είναι απαραίτητα, είναι γιατί νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Αλλά αν το καλοσκεφτείς, ακριβώς έτσι δεν σκέφτονται και όλοι αυτοί οι άνθρωποι για εσένα; Οι αναρχικοί υποστηρίζουν πως όλη η αντικοινωνική συμπεριφορά- που μας κάνει να νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να έχουμε στρατούς, αστυνομία, φυλακές και κυβερνήσεις να ελέγχουν τη ζωή μας- στη πραγματικότητα βασίζεται  στις συστημικές ανισότητες και την αδικία που οι στρατοί, η αστυνομία, οι φυλακές και οι κυβερνήσεις κάνουν δυνατές. Όλα είναι ένας φαύλος κύκλος. Αν οι άνθρωποι συνηθίζουν στο να τους συμπεριφέρονται σαν η γνώμη τους να μην έχει σημασία, πολύ πιθανώς να θυμώσουν,να γίνουν κυνικοί, ακόμα και βίαιοι – που φυσικά κάνει ευκολότερο για αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να λένε πως η γνώμη τους δεν μετράει. Μόλις καταλάβουν ότι οι γνώμες τους πραγματικά έχουν την ίδια σημασία σαν και όλων των υπολοίπων, έχουν την τάση να γίνονται αξιοθαύμαστα κατανοητικοί. Εν συντομία: Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι είναι η ίδια η εξουσία και τα αποτελέσματα της, που κάνουν τους ανθρώπους ανόητους και ανεύθυνους.

• Είσαι μέλος μιας λέσχης ή αθλητικής ομάδας, μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας όπου οι αποφάσεις δεν επιβάλλονται από έναν αρχηγό αλλά παίρνονται στη βάση της γενικής συναίνεσης;

Αν η απάντηση σου είναι “ναι”, τότε ανήκεις σε έναν οργανισμό που λειτουργεί με αναρχικές αρχές! Μια άλλη αναρχική αρχή είναι η εθελοντική ένωση. Πρόκειται απλά για την εφαρμογή δημοκρατικών αρχών στη καθημερινή ζωή. Η μόνη διαφορά   είναι ότι οι αναρχικοί πιστεύουν πως θα πρέπει να είναι δυνατό να υπάρχει μια κοινωνία, στην οποία τα πάντα θα οργανώνονται σύμφωνα με αυτό το πλαίσιο -όλες οι ομάδες βασισμένες στην ελεύθερη συναίνεση των μελών τους- και για αυτό, όλες οι “από τα πάνω προς τα κάτω” δομές στρατιωτικού τύπου όπως οι στρατοί, οι γραφειοκρατίες ή οι μεγάλες εταιρίες, που βασίζονται σε ιεραρχίες, δεν θα είναι πλέον απαραίτητες. Ίσως δεν πιστεύεις ότι αυτό θα είναι δυνατό. Ίσως και να το πιστεύεις. Όμως, κάθε φορά που φτάνεις σε συμφωνία μέσω της συναίνεσης, παρά μέσω των απειλών, κάθε φορά που έρχεσαι σε μια εθελοντική ρύθμιση με ένα άλλο πρόσωπο, φτάνεις στην κατανόηση ή φτάνεις σε συμβιβασμό παίρνοντας υπόψιν την κατάσταση του άλλου προσώπου εν προκειμένω ή τις ανάγκες του, είσαι αναρχικός -ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνεις.

Ο αναρχισμός είναι απλά ο τρόπος που οι άνθρωποι δρουν όταν είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως επιλέξουν, και όταν έχουν να κάνουν με άλλους που είναι εξίσου ελεύθεροι -και για αυτό έχουν συνείδηση της ευθύνης ,που αυτό συνεπάγεται, απέναντι στους άλλους. Αυτό οδηγεί σε ένα άλλο κρίσιμο σημείο: Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να είναι λογικοί και διακριτικοί όταν έχουν να κάνουν με ίσους, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που δεν γίνεται να τους εμπιστευτούμε όταν τους δίνεται η εξουσία πάνω σε άλλους. Δώσε σε κάποιον τέτοια εξουσία. Αναπόφευκτα σχεδόν, θα τη καταχραστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

• Πιστεύεις ότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εγωιστές, επηρμένα γουρούνια που δεν τους νοιάζει πραγματικά για το δημόσιο συμφέρον; Πιστεύεις ότι ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα που είναι ηλίθιο και άδικο;

Αν απάντησες “ναι”, τότε προσυπογράφεις την αναρχική κριτική στη κοινωνία του σήμερα -τουλάχιστον στο ευρύτερο πλαίσιο της. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι η εξουσία διαφθείρει, και ότι αυτοί που περνούν όλη τους τη ζωή αναζητώντας την εξουσία είναι οι τελευταίοι που θα πρέπει να την έχουν. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι το παρόν οικονομικό σύστημα, είναι ποιο πιθανό να ανταμείψει τους ανθρώπους για την εγωιστική και αδίστακτη συμπεριφορά τους, παρά για την αξιοπρέπεια και την τρυφερότητα τους ως ανθρώπινα όντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται έτσι. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται πως μπορεί να γίνει κάτι για αυτό, ή τέλος πάντων -και αυτό είναι κάτι στο οποίο οι πιστοί υπηρέτες των δυνατών είναι σχεδόν σίγουρο ότι επιμένουν- οτιδήποτε που δεν θα καταλήξει να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Αλλά τι γίνεται αν αυτό δεν είναι αλήθεια;

Και υπάρχει πραγματικά οποιοσδήποτε λόγος να το πιστεύεις αυτό; Στην πραγματικότητα, όταν τις περνάς από τέστ, οι περισσότερες προβλέψεις για το τι θα συμβεί χωρίς κυβερνήσεις ή καπιταλισμό αποδεικνύονται εξολοκλήρου αναληθείς. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς κυβερνήσεις. Σε πολλά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι ζουν έξω από τον έλεγχο των κυβερνήσεων, σήμερα. Βέβαια, σε μια πολύπλοκη, αστική, τεχνολογική κοινωνία όλο αυτό θα ήταν πιο περίπλοκο: αλλά η τεχνολογία μπορεί επίσης να διευκολύνει την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων. Για την ακρίβεια, δεν έχουμε ξεκινήσει καν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν οι ζωές μας αν η τεχνολογία ανταποκρίνονταν αληθινά στις ανθρώπινες ανάγκες. Πόσες ώρες θα έπρεπε να δουλεύουμε αλήθεια ώστε να διατηρούμε μια λειτουργική κοινωνία – αν ξεφορτωνόμασταν δηλαδή όλα τα άχρηστα ή καταστροφικά επαγγέλματα όπως διαφημιστές, δικηγόρους, ανθρωποφύλακες, οικονομικούς αναλυτές, ειδικούς δημοσίων σχέσεων, γραφειοκράτες και πολιτικούς, και στρέφαμε τα καλύτερα επιστημονικά μυαλά μακριά από τους διαστημικούς εξοπλισμούς ή τα συστήματα των χρηματαγορών, ώστε να μηχανοποιήσουν τις επικίνδυνες ή ενοχλητικές εργασίες όπως η εξόρυξη μεταλλευμάτων η ο καθαρισμός της τουαλέτας, και να διανείμουν την υπόλοιπη εργασία σε όλους ισότιμα; Πέντε ώρες την ημέρα; Τρεις; Δύο; Κανείς δεν ξέρει γιατί ποτέ κανένας δεν ρωτάει αυτού του είδους τις ερωτήσεις. Για τους αναρχικούς, αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα έπρεπε να ρωτάμε.

• Πιστεύεις πραγματικά αυτά που λες στα παιδιά σου (ή έλεγαν σε εσένα οι γονείς σου);

“Δεν έχει σημασία ποιος το ξεκίνησε”. “Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”[1]. “Κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να κάνουν και οι άλλοι για εσένα..” “Καθάρισε την ακαταστασία σου”. “Μην είσαι κακός στους ανθρώπους επειδή είναι διαφορετικοί”. Ίσως θα έπρεπε να αποφασίσουμε, αν λέμε ψέμματα στα παιδιά μας όταν τους μιλάμε για το κακό και το καλό ή αν είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε στα σοβαρά τις παραινέσεις μας. Διότι, αν ακολουθήσετε αυτές τις ηθικές αρχές μέχρι τα λογικά συμπεράσματα τους, καταλήγετε στον αναρχισμό.

Πάρτε για παράδειγμα την αρχή “δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”. Αν πραγματικά το έπαιρνες στα σοβαρά, αυτό από μόνο του θα τίναζε στον αέρα ολόκληρη τη βάση για τον πόλεμο και το σύστημα ποινικού δικαίου. Το ίδιο ισχύει για το μοίρασμα: πάντα λέμε στα παιδιά ότι πρέπει να μάθουν να μοιράζονται, να αλληλοκατανοούν τις ανάγκες τους, να βοηθούν το ένα το άλλο. Μετά βγαίνουμε έξω στον πραγματικό κόσμο όπου υποθέτουμε ότι όλοι είναι εκ του φυσικού τους εγωιστές και ανταγωνιστικοί. Αλλά όπως θα σημείωνε ένα αναρχικός: στη πραγματικότητα, ότι λέμε στα παιδιά μας είναι σωστό. Σχεδόν οποιοδήποτε μεγάλο επίτευγμα που άξιζε το κόπο στην ανθρώπινη ιστορία, κάθε ανακάλυψη ή κατόρθωμα που βελτίωσε τις ζωές μας, βασίστηκε στην συνεργασία και την αλληλοβοήθεια. Ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι από εμάς ξοδεύουμε περισσότερα για τις οικογένειες και τους φίλους μας παρά για τους εαυτούς μας. Ενώ, πιθανόν, πάντα θα υπάρχουν ανταγωνιστικοί άνθρωποι στο κόσμο, δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί η κοινωνία πρέπει να βασίζεται στην ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, πόσο μάλλον κάνοντας τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται για τις βασικές ανάγκες της ζωής. Αυτό υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των ανθρώπων στην εξουσία, που μας θέλουν να ζούμε μέσα στο φόβο τους ενός για τον άλλο. Γι’ αυτό οι αναρχικοί καλούν για μια κοινωνία βασισμένη όχι μόνο στην ελεύθερη ένωση αλλά και στην αλληλοβοήθεια. Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας στην αναρχική ηθική και σταδιακά έχουν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος των ενηλίκων δεν λειτουργεί με αυτό το τρόπο. Για αυτό και τόσα πολλά γίνονται επαναστατικά ή αποξενωμένα, ακόμα και αυτοκτονικά ως έφηβοι, και τελικά, παραιτημένα ως ενήλικες. Η μόνη τους παρηγοριά, συχνά, είναι η δυνατότητα να μεγαλώσουν οι ίδιοι παιδιά και να υποκρίνονται ότι ο κόσμος είναι δίκαιος. Αν όμως μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πραγματικά να χτίζουμε ένα κόσμο που, έστω στο ελάχιστο, θα ήταν βασισμένος σε δίκαιες αρχές;

Δεν θα ήταν αυτό το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει κανείς στα παιδιά του;

• Πιστεύεις ότι τα ανθρώπινα όντα είναι θεμελιωδώς διεφθαρμένα και κακά, ή ότι συγκεκριμένα ήδη ανθρώπων (γυναίκες, άνθρωποι διαφορετικού χρώματος, λαϊκοί άνθρωποι που δεν είναι πλούσιοι ή δεν έχουν ανώτερη εκπαίδευση) είναι υποδεέστερα δείγματα, προορισμένα να κυβερνώνται από ανώτερους από αυτούς ;

Αν απάντησες “ναι”, ε λοιπόν, δεν είσαι τελικά αναρχικός. Αλλά αν απάντησες “όχι”, τότε, κατά πάσα πιθανότητα προσυπογράφεις το ενενήντα τις εκατό των αναρχικών αρχών, και πιθανόν, σε μεγάλο βαθμό να ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με αυτές.

Κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σε έναν άλλο άνθρωπο με κατανόηση και σεβασμό, είσαι αναρχικός. Κάθε φορά που επιλύεις τις διαφορές σου με άλλους με το να έρχεσαι σε έναν λογικό συμβιβασμό, ακούγοντας τι έχει να πει ο καθένας παρά να αφήνεις ένα άτομο να αποφασίζει για όλους τους άλλους, είσαι αναρχικός.Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιβάλεις με τη δύναμη σε κάποιον να κάνει κάτι, αλλά αποφασίζεις να απευθύνεσαι στη λογική του, είσαι αναρχικός. Το ίδιο ισχύει κάθε φορά που μοιράζεσαι κάτι με έναν φίλο, η αποφασίζεις ποιος θα πλύνει τα πιάτα, η κάνεις οτιδήποτε και έχεις τη προσοχή σου στραμμένη στη δικαιοσύνη.

Τώρα, μπορεί να διαφωνήσεις  με όλα αυτά ότι είναι ωραία και καλά ως ένα τρόπος για μικρές ομάδες ανθρώπων να συνεννοηθούν μεταξύ τους, αλλά η διαχείριση μιας πόλης ή μιας χώρας, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Και φυσικά υπάρχει κάτι σε αυτό. Ακόμα και αν αποκεντροποιήσεις τη κοινωνία και βάλεις όσο περισσότερη δύναμη είναι δυνατή στα χέρια μικρών κοινοτήτων, θα υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που θα χρειάζονται συντονισμό, από τη λειτουργία των σιδηροδρόμων μέχρι τις αποφάσεις για το ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάρει η ιατρική έρευνα. Αλλά μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι περίπλοκο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος να το κάνεις δημοκρατικά. Απλά θα είναι περίπλοκο. Για την ακρίβεια, οι αναρχικοί έχουν ένα σωρό διαφορετικές ιδέες και οράματα για την αυτο-διεύθυνση μιας περίπλοκης κοινωνίας. Το να τα εξηγήσω θα έπαιρνε πολύ περισσότερο από το μέγεθος και τις προθέσεις ενός μικρού εισαγωγικού κειμένου σαν και αυτό. Αρκεί να πούμε, πρώτα απ’ όλα, ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολύ χρόνο επινοώντας μοντέλα για το πως θα δούλευε μια πραγματικά δημοκρατική και υγιής κοινωνία. Βεβαίως, κανένας αναρχικός δεν ισχυρίζεται ότι έχει το τέλειο σχέδιο. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να επιβάλουμε προκατασκευασμένα μοντέλα στη κοινωνία ούτως ή άλλως. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε τα μισά από τα προβλήματα που θα προκύψουν στη προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε μια δημοκρατική κοινωνία. Ακόμα και έτσι, είμαστε πεπεισμένοι ότι -με την ανθρώπινη επινοητικότητα να είναι αυτό που είναι- τέτοια προβλήματα μπορούν πάντα να λυθούν,  όσο γίνεται σύμφωνα με το πνεύμα των βασικών αρχών μας, οι οποίες σε τελική ανάλυση είναι οι αρχές της θεμελιώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αναδημοσίευση από: http://parallhlografos.wordpress.com/