Schoolwave

ΠΟΣΟ ¨ΑΘΩΟ¨ ΕΙΝΑΙ ΤΟ SCHOOLWAVE???

Αθώος είναι ο ανεξάρτητος, ο ανιδιοτελής, ο ανεπιτήδευτος, ο ειλικρινής, ο αυθεντικός ή στην τελική, όποιος επιδιώκει την αθωότητα χρησιμοποιώντας αθώα μέσα. Αθώος είναι αυτός που πάει να παρακολουθήσει ένα μουσικό φεστιβάλ σχολικών συγκροτημάτων και αρχίζει να νιώθει ένοχος. Αρχίζει να νιώθει μέρος ενός τεράστιου διαφημιστικού κόλπου, ενός τεράστιου καπελώματος, ενός φυτώριου απομιμήσεων και μιας γιορτής επιβράβευσης της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και του θεάματος. “Μήπως είμαι υπερβολικός?”, αναρωτιέται, κι έρχεται και το dvd του περσινού Schoolwave να του απαντήσει.
Ξεκινώντας, να ξεκαθαρίσουμε πως δεν επιδιώκουμε καμία επιβράβευση αντικειμενικότητας. Ομολογουμένως είμαστε αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντι στα μέσα μαζικής εξημέρωσης και σε όσους συνδιαλέγονται μαζί τους και τα στηρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο. Ωστόσο αν το παίξουμε ευκολόπιστοι και αποδεχτούμε ότι οι συνεργάτες μιας ακόμη αστικής φυλλάδας είχαν υγιή κίνητρα, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ο σκοπός (τεράστια σκηνή, ρομποτικά φώτα και όλα όσα χρειάζονται για την δημιουργία επίπλαστων ρόλων ινδάλματος-οπαδού) δεν αγιάζει τα μέσα που χρησιμοποιούν.
Το Schoolwave έχει δεκάδες χορηγούς. Κατ’αρχάς πρόκειται για μεγαλοεταιρίες που τα προϊόντα τους απευθύνονται κυρίως στους νέους και δεν αφήνουν καμία ευκαιρία διαφήμισης και αύξησης των κερδών τους ανεκμετάλλευτη. Επίσης πρόκειται για το Δήμο Αθηναίων και το Υπουργείο Πολιτισμού (με υπουργό τον πρώην αρχιμπάτσο Βουλγαράκη), το κράτος δηλαδή. Το κράτος που σε μια προσπάθεια να μας ρίξει στάχτη στα μάτια, την ώρα που εκκενώνει κατειλημμένους πολιτικούς-πολιτιστικούς και συναυλιακούς χώρους, την ώρα που εξακριβώνει και απομακρύνει όχι μόνο όποιον στήνει συναυλίες σε δημόσιους χώρους χωρίς αδειοδότηση αλλά και όποιον απλά αράζει σε αυτούς χωρίς να καταναλώνει, την ίδια ώρα επενδύει τα κλεμμένα σε “άρτο και θεάματα” τονώνοντας έτσι το κοινωνικό του προφίλ και αναδεικνύοντας την ανθρώπινη, ευαίσθητη, καλλιτεχνική βρε αδερφέ, πλευρά του.
Τίγκα λοιπόν στις διαφημίσεις ο χώρος του φεστιβάλ, τίγκα με το καλημέρα και το dvd. Kι αν νομίζεις ότι στο dvd τουλάχιστον έχεις δυνατότητα επιλογής και άρνησης της πλύσης εγκεφάλου, γελάστηκες. Είναι άραγε τυχαίο που το fast-forward δε δουλεύει την ώρα των διαφημίσεων?
Ξεκινάει λοιπόν το live και πάνω που λες επιτέλους τέρμα οι διαφημίσεις, διαπιστώνεις με θλίψη πως οι περισσότερες μπάντες είναι μια ζωντανή διαφήμιση? είτε “μεγάλων ροκ σούπερσταρς” (μίμηση φωνών, κινησιολογίας, θεματικής στίχων), είτε καταναλωτικών τρόπων συμπεριφοράς (trendy μαλλάκια, ρουχαλάκια κλπ). Πλήρως εναρμονισμένες με το θεαματικό σκηνικό και τις υποσχέσεις για συνεντεύξεις σε κανάλια, συμβόλαια με δισκογραφικές εταιρίες και πολυπόθητο ξεζούμισμα απ’ τα κοράκια της μουσικής βιομηχανίας, οι μπάντες πραγματικά τα δίνουν όλα και ανταμείβουν την επιτροπή που τις επέλεξε. Μια επιτροπή «ειδικών» που αποφασίζει ποιός έχει ταλέντο και ποιός ανταποκρίνεται στα στάνταρντ του θεάματος. Τι νομίσατε, πως ισχύουν εδώ τα περί ελεύθερης έκφρασης και πληθώρας απόψεων? Παρεμπιπτόντως μέλος της επιτροπής -και απ’ ότι φαίνεται παράδειγμα προς μίμηση- υπήρξε και ο τραγουδιστής μπάντας που απογείωσε την καριέρα της, πουλώντας τραγουδάκι σε διαφήμιση εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Εξού και το αηδιαστικό θέαμα στα παρασκήνια, με όλα τα παιδάκια να φοράνε ασορτί κολιεδάκια-θηλιές ανάλογης εταιρίας. Φυσικά πρόκειται για παρέες πιτσιρικάδων που την ψάχνουν και μια κριτική επικεντρωμένη σ’ αυτούς θα’ ναι άστοχη.
Άλλωστε την παράσταση κλέβουν οι διοργανωτές, οι οποίοι πάνω στον οίστρο τους σοκάρουν με τα λεγόμενά τους για τους πιτσιρικάδες που συμμετέχουν εθελοντικά στη διοργάνωση του φεστιβάλ. Και επειδή η φάση δεν περιγράφεται, σας το παραθέτουμε αυτούσιο να το απολαύσετε κι εσείς: « ...μεταφέρουν καρέκλες, σκουπίζουν, μαζεύουν αποτσίγαρα,μοιράζουν flyers, εκμεταλλεύονται το πάσο για να δουν μεγάλους καλλιτέχνες από κοντά (!) (...). Τελικά οι εθελοντές το απολαμβάνουν, εμείς δεν το απολαμβάνουμε... ». Επίσης καπελώνουν συμμετέχοντες και μη: « ...δεν φανταζόμασταν ότι υπήρχαν τόσα συγκροτήματα... » (υπονοώντας πως αυτοί τα ανακάλυψαν και πως μόνο αυτά υπάρχουν),
«...τους δίνουμε ευκαιρία να παίξουν... » (λες και τα παιδιά περιμένανε απ’ αυτούς και δεν διοργανώνουν μόνα τους συναυλίες κάθε λίγο και λιγάκι).
Όμως, κάτι παράδοξα ελπιδοφόρο προκύπτει απ’ όλη αυτή την ιστορία τελικά. Η σχεδόν ολοκληρωτική και επιδεικτική απουσία όλων των υπόλοιπων πιτσιρικάδων και αυτομάτως η ανάδειξη του απολίτικου χαρακτήρα του φεστιβάλ. Των πιτσιρικάδων που συμμετέχουν στη συγγραφή και διακίνηση του συγκεκριμένου άλλα και παρόμοιων κειμένων, που αυτοοργανώνουν συναυλίες με μοναδικό χορηγό τη συλλογική διάθεση για έκφραση και δημιουργία, που καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και κατεβαίνουν στο δρόμο, που ούτως ή άλλος αρνούνται να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους διαμεσολαβημένες εκδηλώσεις και δεν καταδέχονται να περάσουν από κανενός είδους οντισιόν. Που συμμετέχουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και καταστροφές καμουφλαρισμένων, καρκινογόνων κεραιών κινητής τηλεφωνίας στις γειτονιές τους. Που δεν ψάρωσαν στον καπιταλιστικό εκφυλισμό του εθελοντισμού και στην σχολική στρατολόγηση μέσω του μαθήματος της ολυμπιακής παιδείας απάντησαν με λούφα-κοπάνα-σαμποτάζ. Και που όλα αυτά που ζούν, τα πλέκουν με νότες και τα κάνουν τραγούδια. Τραγούδια που δεν χωράνε στο Schoolwave festival και ίσως να μην χωράνε και πουθενά. Γιατί δε μπαίνουν σε καλλιτεχνικά καλούπια και γιατί τελικά η μόνη τέχνη της εποχής μας είναι η αντίσταση σε κάθε εξουσία και ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση.
Παρ’όλα αυτά, ας χαρίσουμε τον τίτλο του “αθώου”, όχι μόνο στο Schoolwave, αλλά και στο σύνολο του σάπιου συστήματος που αντικατοπτρίζει και ας δηλώσουμε συνειδητά και απερίφραστα πως…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ!
ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΝΤΕΛΟΥ

Ανοιχτή συνέλευση κάθε Τετάρτη
στις 21:00 στο χώρο της κατάληψης
Villa Amalias, Αχαρνών 80 και Χέυδεν.

www.villa-amalias.blogspot.com