Συνάντηση με ένα αληθινό Κέντραυρο της Σενεγάλης

Εξάρχεια,καθημερινή,βράδυ.

Έχω βγει για να συναντήσω κάποιους-ες φίλους-ες αλλά και να περπατήσω σε μία ζωντανή,αυθεντική και θα συμπλήρωνα ελπιδοφόρα γειτονιά της Αθήνας.

Αργά πια,αποχωρίζομαι την παρέα που επιστρέφει στην κανονικότητα.

Ευκαιρία λοιπόν για μία περιπλάνηση στα δρομάκια,στα πάρκα και φυσικά στους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους-απελευθερωμένους χώρους.

Στέκομαι στην είσοδο του Nosotros, 

έναν από τους χώρους αυτούς,δίπλα στην πλατεία Εξαρχείων.

Διαβάζω και χαζεύω αφίσες και έντυπα.

Ξεκολλώ από έναν πίνακα το αφισάκι που είχα βάλει 

πριν κανά μήνα για την αντιρατσιστική συναυλία στην Καλλιθέα.

Κάποια στιγμή ακούω "Φίλε,φίλε!"

Γυρνάω.

Βλέπω έναν σκουρόχρωμο με κοντό τζιβάτο να κατεβαίνει τις σκάλες του Nosotros.

-Όλα καλά; ρωτάει.

-Μια χαρά.

Προσπαθεί απλά να μου διαχωρίσει το όλα καλά από το μια χαρά.

Μπερδευόμαστε λίγο αλλά τελικά το βρίσκουμε.

Τον ρωτά και εγώ αν "όλα καλά".-"Καθόλου,για κανέναν"

Συλλογίζομαι την απάντησή μου "μια χαρά-όλα καλά".

Μου εξηγεί λίγο.

Τον ρωτάω:-Πώς σε λένε;

-Κένταυρος.

Εκπλήσσομαι. -Κένταυρος;;

-Ναι,Κένταυρος.Εσένα;

-Στέλιο.

-Χάρηκα

-Και εγώ πολύ.

Δίνουμε τα χέρια.

Μου λέει πως τον αφήνουν να πίνει ελεύθερα στο Nosotros.

Έχει γνωρίσει και έναν από εκεί."Μπαίνω.Ρωτάω αν μπορώ να πιω λίγο και μου απαντάει:Άσε με να πάω στην κοπέλα μου που ρωτάς κιόλας!"

Μου ζητάει κατιτίς άμα έχω.

Ψάχνω.Κάτι βρίσκω τελικά και του δίνω.

Δε θέλω να φύγει.Χαίρομαι πολύ την παρέα του.

Δε φεύγει.Αρχίζει να μου μιλάει,με αρκετά καλά ελληνικά,για την ηθική ενός απόρου.

"...Ζητάς εδώ,εκεί και άμα έχουν σου δίνουν.Δεν σκοτώνεις,δεν κλέβεις,δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει ο άλλος από πίσω.Οικογένεια,υποχρεώσεις,προβλήματα..." (Κάποια από τα λόγια του)Τώρα μιλάει πότε ελληνικά πότε αγγλικά.

Τον βολεύουν τα αγγλικά και δείχνω να καταλαβαίνω οπότε συνεχίζει στα αγγλικά.

Αφερούμαι κάπως και δεν προσέχω ακριβώς

τι μου λέει.

Αφερούμαι γιατί προσέχω αυτόν τον Κένταυρο που στέκεται αντίκρι μου.

Απορροφιέμαι στη ζωή του,στη στιγμή αλλά και σε αυτά τα τόσο απλά και συνάμα αυθεντικά λόγια.

"We are all family"

Αυτά  που όταν ειπώνονται, μπαίνουν κατ'ευθείαν στην καρδιά δημιουργώντας μία αίσθηση πραγματικής ανθρωπιάς.Τώρα είμαι άνθρωπος,πριν ήμουν κάτι άλλο....

Μου λέει στα αγγλικά πως πρέπει να είμαστε ένας για όλους και όλοι για έναν,ο καθένας δίπλα στον άλλον.Ακούω τη φράση: "World Revolution"

Δίκιο έχει.Είναι τόσο απλό.Μονάχα η αλληλεγγύη χρειάζεται και τα πάντα είναι εφικτά...

Αρκτετή ώρα τον ακούω με δάκρυα στα μάτια.
Θα με πάρουν κυριολεκτικά τα κλάματα.

Κοιτιόμαστε στα μάτια.

Σταματά.

Ανοίγω τα χέρια μου.

Αγκαλιαζόμαστε.

Μένουμε έτσι για λίγο.

Τι αίσθηση.Είναι κάτι μαγικό;Ή τόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί οι άνθρωποι ;

-Από πού είσαι; τον ρωτάω.

-Σενεγάλη

Μιλάει για τη Σενεγάλη,τον τόπο που μεγάλωσε.
Μιλάει ακόμα για τον υπόλοιπο κόσμο
που νομίζει πως μόνο η ομάδα ποδοσφαίρου είναι...

(Από αιματηρές διαδηλώσεις ενάντια στις συνθήκες ζωής φτώχειας στη Σενεγάλη)

Τον νιώθω όμως πως βιάζεται.

Ξαναδίνουμε τα χέρια.Αποχαιρετιζόμαστε.

-Χάρηκα πολύ! μου λέει.

-Και εγώ πάρα πολύ!

-Θα τα ξαναπούμε. 

(Και εγώ το ελπίζω Κένταυρε.Εις το επανιδείν) 

OTE PLUS: διαλογή ανθρώπων

8.10π.μ. Κατεβαίνω από το μετρό Ακρόπολης. Όλα καλά, έφτασα αρκετά νωρίτερα. Κατευθύνομαι προς την Αθ. Διάκου. Θα βρω εύκολα το ξενοδοχείο; Περπατάω μες το κρύο και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μέρος ενός πλήθους ανθρώπων, γύρω στα 50 άτομα, που όλοι βγήκαμε απʼ το ίδιο τρένο. Κάποιοι κρατάνε μπλοκ και κομπιουτεράκι. Περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να μιλάμε και νιώθω όλο και πιο σίγουρη ότι πηγαίνουμε στο ίδιο σημείο. Θα το βρω σίγουρα, σκέφτομαι. Το πλήθος μαζί με εμένα φτάνει στο ξενοδοχείο. Γύρω στα 30 άτομα είναι έξω και καπνίζουν. Κάτι μου λέει ότι κι αυτοί «δικοί μου» είναι. Το πλήθος μπουκάρουμε μέσα και ενσωματωνόμαστε σε ένα άλλο που κινείται δεξιά προς ακαθόριστο σημείο. Πηγαίνουμε κι εμείς χωρίς να ρωτήσουμε. Μας περιμένει μια χλιδάτη αίθουσα, με μεγάλες δερμάτινες πολυθρόνες, επιχρυσωμένους καθρέφτες, περίτεχνα τραπεζάκια και εκλεκτές πλάκες στο πάτωμα. Ποια νοσηρά μυαλά σκέφτηκαν να μας φέρουν εδώ, σκέφτομαι, στο Royal Olympic, ξενοδοχείο πέντε αστέρων… Τι εξυπηρετεί η υπογράμμιση αυτή της αντίθεσής μας με όλη αυτή την πολυτέλεια; Γιατί γύρω μου βλέπω μόνο φτωχούς ανθρώπους, κυρίως νέους κάτω από 30, με κόκκινες ακόμα μύτες, πολυφορεμένα παλτό και ταλαιπωρημένα παπούτσια. Επικρατεί σιωπή. Λίγοι μόνο μιλάνε μεταξύ τους. Υπάρχει άγχος.

8.30π.μ. Αρχίζει η αναγνώριση στοιχείων. Περισσότεροι από 200 άνθρωποι κατευθυνόμαστε προς τους ελεγκτές. Είναι ιδέα μου ότι σπρωχνόμαστε; Τελικά μπαίνουμε στην αίθουσα εξέτασης. Καθόμαστε ανά δύο σε δέκα σειρές των 20 περίπου γραφείων. Είμαστε μάλλον παραπάνω από 200! Συμπληρώνουμε τα στοιχεία μας σε μια φόρμα και αρχίζει η επικεφαλής της εξεταστικής επιτροπής να εκφωνεί από το μικρόφωνο: « Πρόκειται για εξετάσεις επιλογής προσωπικού στελέχωσης τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ. Θα εξεταστείτε στην αριθμητική, σε ερωτήσεις αντίληψης και στη γνώση αγγλικών. Όποιος παραβεί τους κανονισμούς θα αποβληθεί». Δε λέει βέβαια αυτό που ψιθυρίζεται: ότι έστειλαν βιογραφικό 30.000 άνθρωποι, ότι από αυτούς επέλεξαν 8.000 και ότι εμείς σήμερα είμαστε μόνο ένα μέρος αυτών. Ότι όσοι πετύχουν στις εξετάσεις, θα περάσουν από προσωπική συνέντευξη κι αν τα καταφέρουν και σʼ αυτό, θα μπορέσουν να γίνουν τηλεφωνητές και τηλεφωνήτριες, δουλεύοντας 4ωρο, 6ωρο ή 8ωρο εποχιακοί ή και αορίστου χρόνου.


9.30π.μ. Έχουμε 20 λεπτά να απαντήσουμε σε ένα μεγάλο όγκο ερωτήσεων. Το τεστ κατανόησης είναι πάνω σε μικρά κείμενα που εξυμνούν εταιρείες, διαφημιστικά κόλπα, επιχειρηματικές ιδέες και την εργασία γενικότερα, ενώ συνοδεύονται από προτάσεις που πρέπει να χαρακτηρίσουμε με: Σωστό-Λάθος-Δεν μπορώ να απαντήσω με βάση το κείμενο. Moυ φαίνονται περίεργες. Ένας γύρω στα 40, ξεσπάει: «τι απαντήσεις είναι αυτές; Μοιάζουν όλες ίδιες» οπότε η επικεφαλής τρέχει προς το μέρος του φωνάζοντάς του επιτακτικά: «ησυχάστε κύριε» και καταφέρνει αμέσως να τον ησυχάσει. Και όλοι βυθιζόμαστε και πάλι στα γραπτά μας. Η αριθμητική είναι ασκήσεις πάνω σε πωλήσεις, επιτυχίες προώθησης προϊόντων, ποσοστά, μπόνους –για να τα εμπεδώνουμε ευθύς εξαρχής… Και είναι πολλές. Αδύνατο να προλάβω. Και υποτίθεται ότι τα μαθηματικά είναι το δυνατό μου χαρτί… Η διπλανή μου έχει αρχίσει να ξεφυσάει. Τέλος χρόνου.

10.00π.μ. Αρχίζει το τεστ αγγλικών. Προσπαθώ, ενώ μας εξηγούν τους κανόνες, να πω στη διπλανή μου, αν κολλήσω να με βοηθήσει, μιας που είπε ότι ξέρει τέλεια αγγλικά, αλλά μου κόβει απότομα την κουβέντα. Έπρεπε να το περιμένω. Εδώ μέσα ο «θάνατός σου η ζωή μου». Όταν η επικεφαλής τελειώνει με τις οδηγίες, συμβαίνει το αναπάντεχο: η διπλανή μου φανερά μετανιωμένη μου λέει απολογητικά ότι μπορώ να δω ό,τι θέλω απʼ το γραπτό της και μου ζητάει επίμονα συγγνώμη. Κι άλλη ειρωνία ή δεν είναι τυχαίο; Το κείμενο στα αγγλικά μιλάει για τον τεηλορισμό και τη θεωρία του Φορντ για τους εργάτες. Ένα ερώτημα αναφέρει: σύμφωνα με τον Φορντ τι είναι αυτό που θέλουν οι εργάτες: να κάνουν τη δουλειά τους εύκολα ή να παίρνουν περισσότερα λεφτά; Μπαίνω στον πειρασμό να δώσω δική μου απάντηση. Η Μ., δίπλα μου, πάλι ξεφυσάει και με δυσκολία απαντάει στις ερωτήσεις.

10.20π.μ. Απελευθερωνόμαστε. Η διαλογή ανθρώπων ολοκληρώθηκε. Προσπαθώ να παρηγορήσω την Μ.. Δεν τα πήγε καθόλου καλά. Όπως κι εγώ. «Ούτε για τηλεφωνήτρια δεν κάνω γαμώτο» μου λέει. Μπροστά μας και πίσω μας δυο τύποι κοκορεύονται ότι ήταν γελοίο το τεστ, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις κι άλλες τέτοιες αηδίες που στενοχωρούν ακόμα περισσότερο την Μ.


10.30 π.μ. Είμαστε στο μετρό με την Μ. Συζητάμε για την κοινή μας εμπειρία και αφήνουμε επιτέλους το θυμό μας να εκφραστεί. Μου λέει ότι ντρέπεται πολύ όταν τη ρωτάνε τι δουλειά κάνει κι εκείνη λέει «τίποτα». Συνεχίζουμε την κουβέντα και το νιώθω, ξαναβρίσκουμε σιγά σιγά και πάλι τους εαυτούς μας. Χωρίζουμε, λέγοντας η μία στην άλλη ότι το πιο ωραίο ήταν ότι συναντηθήκαμε.


Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα ψάχνοντας για δουλειά. Ένα μόνιμο άγχος για την δύσκολη επιβίωση, οι προσωπικές υποχωρήσεις για μια θέση σε κάτεργο να διαπλέκονται και να θολώνουν την πιο βαθιά πεποίθηση: ότι όλα πρέπει να πάνε στο διάολο. Εκεί όπου ένα χαιρέκακο χαμόγελο θα μπει στη θέση των σφιγμένων χειλιών.




Πηγή:http://thersitis.espiv.net/